چرایی پیشنهادِ این جهان بینی و در نهایت این ایدئولوژی

چرا پیشنهاد می شود هدفت را بر اساس عمل به یقینیات و بینّات تنظیم کن؟
چرا گفته می شود محکم ترین شکل تعیین هدف این نوع گزینش است؟
چرا گفته می شود بهترین مرکب سالک بلا و امتحان است؟
چرا گفته می شود نباید روی برنامه و کارهایی که انجام میدهی حساب باز کنی؟

همه ی این تاکید ها و پیشنهاد ها به خاطر همان رازی است که در نوشته حدود و ثغور هدف ـ انگیزه ـ عمل اشاره شد.

برای این است که احساس اخبات را در تو شکل می دهد.
برای این است که احساس عُجب و غرور را از تو دور می کنند.
برای این است که حسد را در تو می کشند.
خداوند بینات هر فردی را با توجه کمبودها و نقصهایی که در احساساتی که در او شکل گرفته مثلا به خاطر افتخاری که به خودش می کند یا برای نشان دادن اینکه تو در زمینه هایی در عمل کردن ضعف داری و این عمل نکردن هم به خاطر این است که در آن زمینه فکر نمی کنی احساسی نداری مثلا کمک کردن به دیگران. دلت برای دیگران نمی سوزد.(هر طور حساب کنی باز نهایتا به احساس برمیگردد)

چرا؟ این همه توجه به احساساتِ من چه اهمیتی دارد؟

احساس همه چیز است.
احساس مقدم بر تفکر است. فکر را احساس و آزادی از یک احساس و تعلق گرفتن احساس به مطلوب دیگری شکل میدهد و حرکت میدهد.
همه ی کارهایی که انجام می دهیم همه ی همه اش به خاطر احساسی است که در ما شکل گرفته و یا به دنبالش هستیم.
همه ی نگرش هایی که پیدا می کنیم به خاطر احساس است.
همه ی گرایشهایمان.
همه ی کتابهایی که می خوانیم.

تا قیامت درباره اهمیت احساسات صحبت شود کم است.(مراد از احساسات همه ی چیزهایی است که در روح شکل میگیرد و در روحیه وجود دارد حالا تو اسم دیگری برایش بگذار).

اینقدر مهم است که برای آن در ورودی بهشت چشمه ی آبی تهیه دیده اند!