روشمان چه باشد؟

من میگفتم: همون طور که از خودتون یاد گرفتم، اصراری بر برنامه ای که از اول تا آخر راه برامون مشخص شده باشه نداشته باشیم. خیلی چیزها برامون واضحه همون ها رو بریم جلو .

استاد میگفتند: بر منکرش لعنت. اما من باید بدانم قدم بعدی ام چیه تا بتونم کاری انجام بدم.

می گفتم: تا جایی که خوندم این، از آفت های کمالگرائیه! داشتن برنامه مشخص بد نیست اما توقفه کار به خاطر برنامه نویسی بو میده. اینکه من کلا حرکتی نکنم تا قدمی بعدی ام روشن بشه یکّم جور در نمیاد.

ایشون می گفتند: برنامه ریزی خودش حرکته و شاید خیلی تو دید نباشه اما باعث میشه بعدها سرعت کار چند برابر بشه.

آن شب بحثمان به جائی نرسید. هر کسی مصّر به حرف خودش بود.