وقتی میخوام یه تصمیم بگیرم و اجرا کنم

امروز از پسِ این عادت بر اومدی فردا چی ؟ 

امروز نرفتی سراغش فردا چی ؟ قبول ، این هفته پسرِ خوبی بودی هفته دیگه چی ؟ 

نمیدونم تو تصمیماتم ناخودآگاه این فکر میاد تو ذهنم. گر چه اینقدر باهاش عجین شدم که بیشتر وقتها متوجه نمیشم اونه که تصمیم میگیره این کار رو انجام بدم یا ندم ! 

از بَس بِهِش رو دادم تو همه ی کارهام دخالت میکنه . باور کنید به همین سادگی دست از سرم بر نمیداره. مثلا روز مادر قصد دارم یک کادو خوب بخرم زود میگه یعنی سال دیگه هم می تونی مثل هدیه امسال بگیری ؟

یا قصد دارم از امروز کار خوبی رو پیگیری کنم زودی میگه جان ما یعنی تو همچین آدم خوب و منظمی هستی که پر و پا قرص بتونی ادامه بدی ؟! اگه فکر می کنی میشه خب، حرفی نیست ما که بخیل نیستیم !

یا صبح از خواب بیدار میشم که برم کلاس هام رو شرکت کنم به نظر شما اولین چیزی که تو ذهنم میاد چیه ؟ یعنی میخوای چهار ساعت پشت سرِ هم بری تو کلاسهایی بشینی که هیچی از مطالبش بدردت نمی خوره و استراحتی هم نداره ؟ حوصله داری ؟ ( تازه هزار جور فلسفه بافی هم میکنم که تو خونه بمونم خودم بیشتر و بهتر می تونم کار و مطالعه کنم و چیزهایی بخونم که واقعا بدرد زندگیم بخوره . نمیدونم شاید واقعا برای یه عده ی خیلی خیلی کمی همینطوری هم باشه. اما صحبت من الان اون نیست، حرف روشیه که من مطابق اون فکر میکنم و هزار جور صغری و کبری برای توجیهِ ضعف خودم می چینم.)

حتی شده یه جایی حال خوب معنوی پیدا کردم مثلا هیئتی، مسجدی، ایام مراسمات مذهبی و قصد دارم این احساس رو ادامه بدم فوری با خودم میگم واقعا تو دفعه ها و مراسمات بعدی هم همین حس و حال رو داری؟ بعدا بقیه نمیگن فلانی رو نگاه فقط همون شب سیمش وصل بود؟!

زود یاد سختی های رفتن به کلاس که در انتظارمه می افتم.

فکر آینده ، فکر روزهای بعدی ، فکرِ بعد از این حال و هوا ، فکر کردن به مشکلات و سختی های هر تصمیمی ، فکر کردن به اینکه حتما در آینده تاب مقاومت ندارم و شکست خواهم خورد ، به اینکه بالاخره یک روز این برنامه رو کنار خواهم گذاشت ، فکرِ اینکه باید زحمت بکشم و به محض اینکه این سؤال ها سر و کله شون پیدا میشه دیگه از انجام دادن هر کار و هر تصمیمی منصرف میشم . همه چیز برام سرد و بی روح میشه . 

این چه آفتیه که به جون من افتاده ؟ میشه ازش خلاص بشم ؟